Moeder Teresa heeft gezegd: 'Ik kan dingen die jij niet kunt, en jij kunt dingen die ik niet kan; samen kunnen we grote dingen doen.'

We zagen gisteren hoe de psalmdichter zijn nood klaagde bij God. In dit gedeelte, de tweede helft van de psalm, herinnert hij zich een aantal wonderbaarlijke en geweldige daden van God (vv.12-13).

Hij kijkt terug op Gods bevrijding van zijn volk uit Egypte. Hij bidt: 'U bent de God die wonderen doet, u hebt de volken uw macht getoond' (v.15). Hij filosofeert over de splitsing van de Rode Zee (vv.17-20) en concludeert: 'U leidde uw volk als een kudde door de hand van Mozes en Aäron' (v.21).

Mozes en Aäron waren de menselijke partners die God betrok bij dit wonder. Deze samenwerking is een van de mooiste succesverhalen in de geschiedenis van het volk van God.

Het werkte zo goed omdat ze een doel voor ogen hadden dat groter was dan zijzelf. Hun neuzen stonden dezelfde kant op en ze waren naar buiten gericht. Hoewel ze broers waren, hadden ze heel verschillende vaardigheden en rollen. Mozes was de leider en Aäron was verantwoordelijk voor de communicatie (Exodus 7:1-2) en leidde het volk in de eredienst (Exodus 28:1).

Ook vandaag hebben we goede samenwerking tussen partners nodig. Jezus zond zijn discipelen niet voor niets twee-aan-twee de wereld in. De dienst aan God en de wereld kan heel eenzaam zijn. Een partner kan dan een wereld van verschil maken. Op deze manier ontstaan vaak hele mooie vriendschappen.

Vanaf het allereerste begin van de christelijke gemeente zien we voorbeelden van vrienden die samenwerken als partners. Paulus en Barnabas waren partners en verkondigden samen het evangelie (v.22). Ze werden samen uitgezonden om de boodschap van de raad van Jeruzalem naar de heidenen te brengen (v.23).

Over hen wordt geschreven: '... onze vrienden Barnabas en Paulus, die hun leven voor de naam van onze Here Jezus Christus op het spel hebben gezet' (v.26, HB).

Ze trokken samen op met twee andere leiders, Judas (ook wel Barsabbas genoemd) en Silas (v.22). Judas en Silas waren profeten die 'gelovigen bemoedigden en sterkten' (v.32). Ook voor profeten is het goed als ze niet alleen werken, maar samen met anderen.

Dit is allemaal goed en wel. Maar als we verder lezen zien we dat onenigheid in de eerste gemeente niet altijd ging over de leer (v.2), maar ook te maken had met persoonlijke relaties (v.39). Sandy Millar zegt vaak: “De roeping is goddelijk, maar de relaties zijn menselijk!” Paulus en Barnabas kregen ruzie (vv.36-38). Ze 'kregen hierover zo'n ruzie dat ze uit elkaar gingen' (v.39, BGT).

Maar dankzij Gods voorzienigheid liep alles uiteindelijk wel goed af. Barnabas vond een nieuwe partner: zijn neef Marcus (zie Kolossenzen 4:10). Ook Paulus vond een nieuwe partner, Silas, en 'zij trokken door Syrië naar Cilicië. Onderweg sterkten zij de christengemeenten in hun geloof' (Handelingen 15:41, HB). Het lijkt erop dat Paulus en Barnabas het later weer goed hebben gemaakt (zie 1 Korintiërs 9:6).

Ook christelijke partners maken soms ruzie en gaan uit elkaar. God kan hoop geven in dit soort situaties. Het is niet het einde van de wereld als christenen ruzie krijgen en elk hun eigen weg gaan. In dit gedeelte zien we dat ze Gods zegen niet verspeelden met hun ruzie.

Maar John Stott merkt op dat dit voorbeeld van Gods voorzienigheid niet mag worden gebruikt als excuus voor ruzie tussen christenen. We moeten altijd ons best doen om onze ruzies bij te leggen en te voorkomen dat we uit elkaar gaan.
Wees zuinig op je vriendschappen. Bij onenigheid moet je altijd proberen om het bij te leggen. Denk maar aan de woorden van Martin Luther King: 'Vergeving is geen eenmalige handeling; het is een permanente houding'.

In dit gedeelte zien we menselijke relaties op hun slechtst. Salomo oogstte wat hij had gezaaid. Hij was God ontrouw geweest en werd nu zelf overal geconfronteerd met ontrouw. Zijn eerste tegenstander was Hadad (11:14). De tweede was Rezon, 'de aanvoerder van een bende' (v.23,24, GNB).

Hierna kwam Jerobeam tegen de koning in opstand (v.26). Hij was een van Salomo's ambtenaren, een man van goede komaf, die Salomo had aangesteld als 'opzichter over alle werklieden uit het gebied van de nakomelingen van Jozef' (v.28). Aan het eind van zijn leven wordt Salomo omringd door tegenstanders en probeert hij Jerobeam te doden (v.40a).

Rechabeam, de zoon van Salomo, erfde een puinhoop. Hij ging niet erg verstandig om met zijn tegenstanders. Hij luisterde niet. Hij 'gaf geen gehoor aan het verzoek van het volk' (12:15a). 'De Israëlieten merkten dat de koning niet naar hen luisterde' (v.16a, BGT).

Hij legde de raad van de oudsten naast zich neer. Daarom koos het grootste deel van Israël de kant van Jerobeam. 'De stam Juda was de enige die trouw bleef aan het koningshuis van David' (v.20b, GNB). En weer brak er oorlog uit (v.21). Het koninkrijk viel uit elkaar, maar de problemen waren nog niet ten einde. God beloofde Jerobeam geweldige dingen: 'Als je luistert naar alles wat ik je opdraag, mij gehoorzaamt en doet wat goed is in mijn ogen' (11:38). Helaas deed Jerobeam dit niet en de gevolgen waren rampzalig, zoals we de komende dagen zullen lezen.

Deze periode in de geschiedenis van het volk van God is een verhaal van ontrouw aan God, ontrouw aan de koning, opstand en onderlinge gevechten. Dat was niet Gods bedoeling. Het is je roeping om lief te hebben, de eenheid te bewaren en trouw te zijn. Jouw loyaliteit moet Gods loyaliteit aan jou weerspiegelen.

Als je ontrouw zaait, zul je ontrouw oogsten. Als je loyaliteit zaait, zul je loyaliteit oogsten. Je laat je loyaliteit zien in je woorden en je daden. Wees trouw aan mensen, ook als ze niet in de buurt zijn. Als je dat doet, win je het vertrouwen van mensen die er wel zijn.

Hoe ontrouw we ook zijn, God houdt zich aan zijn beloften. Hij gedenkt zijn verbond met David (zie 2 Samuel 7) en wijst zijn volk niet helemaal af (1 Koningen 11:32,34,36). Hij straft ons: 'Zo zal ik de nakomelingen van David vernederen, maar niet voor altijd' (v.39); maar zijn straf is tijdelijk, zijn trouw is eeuwig. '... hij berispt ons voor onze eigen bestwil, om ons te laten delen in zijn heiligheid' (Hebreeën 12:10).

Gods trouw aan jou is zo groot dat niets je 'zal kunnen scheiden van de liefde van God, die hij [jou] gegeven heeft in Christus Jezus, onze Heer' (Romeinen 8:39).

Dit is geen reden om achterover te gaan zitten, maar het is een aansporing om te genieten van Gods genade en Hem met hart en ziel te aanbidden. Je kunt ervoor kiezen om te luisteren naar Gods roeping voor je leven: '... volg de wegen die ik je wijs en volbreng wat ik van je vraag' (1 Koningen 11:38a, GNB).