Vrede vinden en bewaren

21 augustus - dag 233

In 1555 werd Nicholas Ridley, een voormalig bisschop van Londen, op de brandstapel verbrand vanwege zijn geloof. De avond voor zijn terechtstelling bood Ridley's broer aan om bij hem in de cel te blijven om hem te troosten en bij te staan. Nicholas sloeg het aanbod af en antwoordde dat hij van plan was om naar bed te gaan en net zo rustig te gaan slapen als hij altijd deed. Hij kende de vrede van God en kon daarom rusten in de eeuwige armen van zijn Heer.

Vrede is een grote zegen. 'Vrede' is een heel belangrijk woord in de Bijbel. De betekenis van het Hebreeuwse woord voor vrede, shalom, en van het Griekse woord eirene, omvat veel meer dan alleen de afwezigheid van oorlog en vijandelijkheden. Het gaat niet alleen om omstandigheden die er niet zijn, maar juist om de aanwezigheid van God en zijn heerschappij. Het betekent heelheid, gezondheid, welzijn en één-zijn met God, kortom alle zegen en goeds.

We kunnen anderen pas vrede brengen als we de vrede in onszelf hebben gevonden en bewaren.

Vrede met God

'Vrede' en 'stilte' (in de goede zin van het woord) gaan vaak samen. In deze psalm gaat het over de lasteraars en hoogmoedigen die het zwijgen wordt opgelegd (vv.5-8).

David zingt over Gods ‘goedertierenheid en recht’ (v.1a). We hebben het vaak over Gods goedertierenheid en liefde, maar niet zo vaak over zijn recht, terwijl dat toch net zo belangrijk is. Liefde en goedertierenheid zonder zorg voor rechtvaardigheid is geen ware liefde, omdat liefde schreeuwt om recht.

Alleen mensen met een 'oprecht hart', de 'trouwe mensen' (vv.2,6), mogen zijn 'woning delen' (v.6b, NBV), Hem 'dienen' (v.6c) en Hem onder ogen komen (v.7, NBV). Laster, trots en liegen en bedriegen (vv.5,7) zijn zonden die we doen met onze mond, ons hart en onze daden. Ze roepen Gods oordeel over ons af.

Godzijdank is er het kruis, waar liefde en rechtvaardigheid samenkomen en waarheid en genade elkaar ontmoeten. Daar is God rechtvaardig en spreekt Hij vrij wie in Hem geloven (Romeinen 3:23-26). Zonder het kruis waren we verbannen uit de stad van de Heer (Psalm 101:8)

Vrede in de kerk

'God is geen God van wanorde, maar van vrede' (v.33a). Paulus laat er geen misverstand over bestaan dat de creativiteit en spontaniteit van de gaven van de Geest geen vrijbrief geven om samenkomsten van de gemeente wanordelijk te laten verlopen. 'Wie woorden van God doorgeven, kunnen daar best even mee wachten tot een geschikt moment. God wil geen wanorde, maar vrede en harmonie in alle gemeenten' (v.33, HB).

Paulus beschrijft hoe samenkomsten van de gemeente vredig, harmonieus en ordelijk kunnen verlopen; 'Laat alle dingen op een gepaste wijze en in goede orde gebeuren' (v.40). Dit kan betekenen dat mensen hun mond moeten houden (v.28) om anderen het woord te geven.

Dit geeft een idee van hoe het eraan toeging in de eerste christelijke gemeenten. Het is duidelijk dat verwacht werd dat de gaven van de Geest regelmatig werden gebruikt: 'Telkens wanneer u samenkomt, heeft iedereen een psalm, of hij heeft een onderwijzing, of hij heeft een andere taal, of hij heeft een openbaring, of hij heeft een uitleg' (v.26b).

Gaven moeten op een ordelijke manier worden gebruikt. Er zou niets raars of overdreven moeten zijn aan spirituele gaven. Het zal sommige mensen misschien verbazen, maar zangeres Katy Perry heeft ooit gezegd: "Klanktaal is net zo gewoon voor me als "Mag ik het zout even". Het is een geheime, directe taal om tot God te bidden."

Het commentaar van Paulus dat profetie en klanktaal 'tekens' zijn, zorgt vaak voor verwarring. In vers 22 lijkt hij te zeggen dat klanktaal een teken is voor ongelovigen en profetie een teken voor gelovigen. Maar in vers 23 zegt hij schijnbaar precies het tegenovergestelde. Het is niet erg waarschijnlijk dat Paulus zichzelf tegenspreekt.

Volgens mij zegt Paulus dat zowel de gave van klanktaal als de gave van profetie alleen op de juiste manier moet worden gebruikt. In dit hele hoofdstuk geeft Paulus instructies voor het juiste gebruik van klanktaal en profetie in de gemeente. Als deze gaven niet op de juiste manier worden gebruikt, kunnen ze allebei een bron van verwarring en chaos zijn (vv.6-12 en vv.29-33). Ongelovigen kunnen dan denken dat we ons gezonde verstand verloren hebben.

Maar als ze op de goede manier worden gebruikt in de context van bijeenkomsten van de gemeente kan zowel klanktaal als profetie een geweldige aanwijzing zijn van Gods aanwezigheid (vv.22-25). Profetie kan een krachtig 'teken' zijn voor ongelovigen dat God werkelijk in ons midden is (v.25). We hebben dit vaak in de praktijk meegemaakt.

Zingen in klanktaal is een groepsbezigheid, maar spreken in klanktaal is iets van een individu en moet worden uitgelegd. Daarom 'mogen twee, hoogstens drie van u in klanktaal spreken, ieder op zijn beurt en bovendien met iemand die de uitleg geeft. Is er niemand die dit kan, dan moeten ze zwijgen en alleen voor zichzelf tot God spreken' (vv.27-28, NBV).

Zo moet ook profetie om de beurt worden gedaan. Er is geen limiet aan het aantal profetieën. De spreker heeft de regie: 'En de geesten van de profeten zijn aan de profeten zelf onderworpen' (v.32). In de wereld van de kwade geesten nemen 'geesten' de controle over en verliest de spreker deze. Zo gaat het niet met de Heilige Geest. Iemand die in klanktaal spreekt of profeteert, geeft de regie niet uit handen. Hij of zij kan beginnen en stoppen wanneer hij wil. 'God is geen God van wanorde, maar van vrede' (v.33a).

Er zijn veel verklaringen gegeven voor Paulus' instructie in vers 34 dat vrouwen hun mond moeten houden tijdens samenkomsten. Het is van belang om in gedachten te houden dat Paulus het hier niet heeft over de rol van de seksen, maar over gedrag tijdens de openbare eredienst. Hij behandelt een aantal specifieke problemen die in de gemeente van Korinte zijn ontstaan. Hij heeft eerder al duidelijk gemaakt dat hij wel degelijk verwacht dat vrouwen spreken tijdens samenkomsten. Hij schrijft dat vrouwen bidden en profeteren (11:5).

Het is duidelijk dat mensen, zowel mannen als vrouwen, niet alleen kwamen om te consumeren, maar ook om een bijdrage te leveren. De vraag die we moeten stellen is niet: 'Wat kan de kerk voor mij betekenen?', maar 'Wat kan ik voor de kerk betekenen?'. Ze kwamen niet alleen om iets te krijgen, maar ook om anderen te helpen. 'Wanneer u samenkomt draagt iedereen wel iets bij: een lied, een onderwijzing, een openbaring, een uiting in klanktaal of de uitleg daarvan. Laat alles tot opbouw van de gemeente zijn' (14:26b, NBV). Als we allemaal met deze instelling naar de kerk gaan, namelijk om ook een bijdrage te leveren, krijgen we compleet andere erediensten.

Vrede in het land

Oorlog richt een land te gronde (15:5,6). Oorlog zaait dood en verderf en heeft meestal ook armoede tot gevolg. Vrede biedt een land juist de mogelijkheid om tot bloei te komen en brengt welvaart (14:6).

Onder het bewind van Asa 'heerste er rust en vrede in het koninkrijk' (v.4, NBV). Deze vrede was een geschenk van God; 'omdat de HEERE hem rust gaf' (v.5b).

Hoe krijgt een land deze vrede en rust? De schrijver van Kronieken geeft drie aanwijzingen:

Zoek God met heel je hart
Pas toen ze de Heer om hulp riepen (13:14) gaf God Juda de overwinning (v.16, HB). Asa '[zei] tegen Juda (…) dat zij de HEERE, de God van hun vaderen, moesten zoeken' (14:3a). Hij zei tegen het volk: 'Wij hebben gedaan wat de Heer, onze God, wil. Daarom heeft hij ervoor gezorgd dat het land nog steeds van ons is, en dat er vrede is' (v.6, BGT).

De profeet Azaria zegt: 'Als u Hem zoekt, zal Hij door u gevonden worden' (15:2c). 'Wanneer zij zich in hun benauwdheid tot de HEERE, de God van Israël, bekeerden en Hem zochten, werd Hij door hen gevonden' (v.4). 'Zij gingen een verbond aan, dat zij de HEERE, de God van hun vaderen, zouden zoeken met heel hun hart en met heel hun ziel' (v.12).

'Ze hadden de Heer vol verlangen gezocht, en de Heer had ervoor gezorgd dat ze hem vonden. Hij zorgde voor vrede in het hele land.' (v.15, BGT).
Gehoorzaam God zonder terughoudendheid
Toen Asa de profetie hoorde 'vatte hij moed' (v.8). Hij zei tegen Juda ‘dat zij de wet en het gebod moesten naleven’ (14:4). De profeet Azaria zei: 'als u Hem verlaat, zal Hij u verlaten' (15:2). Dit gedeelte is een voorbeeld van Gods trouw aan ons als we ervoor kiezen om Hem zonder terughoudendheid te gehoorzamen.
Vertrouw volledig op God
'De Judeeërs [kregen] de overhand omdat zij hun vertrouwen stelden in de HEER, de God van hun voorouders' (13:18, NBV). 'Ze vertrouwden op de Heer' (v.18, BGT). '[Asa] riep de HEER, zijn God, aan met de woorden: 'HEER, er is niemand die hulp biedt zoals u wanneer de machteloze het moet opnemen tegen een overmacht. Help ons, HEER, onze God, want in u hebben we ons vertrouwen gesteld' ' (14:10, NBV).

Dit is een goed voorbeeld van 'volkomen op God gericht' zijn (15:17, HB). Als gevolg hiervan werd het werk van Asa beloond (v.7) en stond de Heer zijn God hem bij (v.9). Er heerste vrede en rust.

Pippa's bijdrage

2 Kronieken 15:5 (NBV)

'Wie in die tijd maar een voet buiten de deur zette werd belaagd, want overal heerste ontreddering.'

Het is een zegen dat we leven in een tijd waarin we eigenlijk altijd veilig kunnen reizen binnen onze landsgrenzen. In grote delen van de wereld heerst totale ontreddering en vluchten mensen voor vervolging, oorlog en gewelddadige regimes. We moeten blijven bidden voor mensen die hier verandering in willen brengen en hen steunen.