Hoe zit het met mensen die niet geloven?

25 juli - dag 206

Toen ik Jezus leerde kennen in februari 1974 veranderde mijn leven volledig. Ik begreep dat Hij voor mij is gestorven. Ik voelde zijn liefde. Ik wist dat God bestond. Ik ervoer de buitengewone zegen van een relatie met Jezus. Maar bijna onmiddellijk daarna had ik een ervaring zoals Paulus beschrijft in dit gedeelte: '... veel verdriet (...) een onophoudelijke pijn in mijn hart' (Romeinen 9:2, HB).

Ik wilde zo graag dat iedereen hetzelfde voelde en wist wat ik had meegemaakt. Ik wilde dat mijn familie en vrienden die nog geen christen waren Christus ook leerden kennen.

Zijn eigen volk lag Paulus zo na aan het hart dat hij bereid was om gescheiden te zijn van God en zijn volk, als dit hen zou redden. Hij schrijft: 'Omwille van mijn volksgenoten (...) zou ik bijna bidden zelf vervloekt te worden en van Christus gescheiden te zijn [een beschrijving van de hel]; omwille van hen, de Israëlieten' (vv.3-4a, NBV).

Maar tegelijkertijd vertrouwde Paulus erop dat God de hele situatie in de hand had. God is almachtig. Hij heerst en regeert over zijn universum.

Hoe bewaren we het evenwicht tussen deze grote angst en liefde voor onze geliefden en een vertrouwen in Gods heerschappij en almacht?

Dank God voor zijn heerschappij

We weten niet de antwoorden op alle vragen. Maar we weten wel dat God het gezag heeft over zijn universum. Dit is Gods wereld. Hij houdt van jou en je kunt niet alleen jouw toekomst aan Hem toevertrouwen, maar ook wat alle andere mensen zal overkomen.

'De hemel is van U, ja, de aarde is van U; de wereld en al wat ze bevat, die hebt Ú gegrondvest' (v.12).

God heeft de wereld niet alleen gemaakt, maar Hij blijft er steeds actief bij betrokken. 'U heerst over de hoog rijzende zee (v.10, NBV). U hebt een arm met macht, Uw hand is sterk, Uw rechterhand verheven' (v14).

'En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede, voor hen namelijk die overeenkomstig Zijn voornemen geroepen zijn' (Romeinen 8:28).

Vertrouw op zijn genade en barmhartigheid

“Dat is niet eerlijk!” roepen kinderen vaak, en zij zijn niet de enigen. Veel volwassenen zeggen dit over het christelijk geloof.

Nadat hij aan het einde van hoofdstuk 8 het hoogtepunt van zijn brief heeft bereikt, heeft Paulus het in hoofdstuk 9 tot 11 over het volk Israël. Paulus zag christen worden niet als bekering vanuit het Joodse geloof. Nee, hij zag het als onderdeel van de vervolmaking van de ware Israëlieten en de ware kinderen van Abraham. Dit was een zeer persoonlijke zaak voor Paulus. Hij noemt Israël 'mijn broeders' en daarmee bedoelt hij niet de christenen, maar de Joden. Ze waren zijn familie. Bij hen was hij opgegroeid. Hij zegt dat het voor hem ‘een grote bron van droefheid’ is en ‘een voortdurende smart’ (v.2).

Sommigen lijken te beweren dat er geen verdriet meer in je leven is nadat je christen bent geworden. Maar bij Paulus ging grote vreugde hand in hand met groot verdriet en pijn. Dat is een merkwaardige paradox. Misschien voel jij ook dit grote verdriet over leden van je gezin en familie en over vrienden die buiten het koninkrijk lijken te leven, of als mensen Jezus afwijzen.

Paulus wilde zo graag dat ze gered zouden worden dat hij bereid was niet alleen voor hen te sterven, maar ‘weg van Christus’ te zijn (v.3), wat zijn grootste angst was.

Mozes bad een vergelijkbaar gebed voor het volk toen het had gezondigd tegen God: 'Nu dan, of U toch hun zonde wilde vergeven! Maar indien niet, schrap mij alstublieft uit Uw boek, dat U geschreven hebt' (Exodus 32:32). God neemt noch het offer van Mozes (vv.33-34a) noch het offer van Paulus aan, omdat hun leven de zonden van zijn volk niet kon goedmaken.

Dat kan alleen het leven van Jezus, omdat Hij zonder zonde was. Jezus was bereid om voor ons te worden vervloekt en van God te worden gescheiden (Romeinen 9:3). Hij was niet alleen bereid; zijn offer werd wel aangenomen en had het beoogde effect. Daar kun jij niets aan toevoegen.

Maar Paulus beseft tot zijn grote verdriet dat een groot deel van zijn eigen volk dit buitengewone geschenk van verlossing en vergeving heeft afgewezen. God heeft hun (en ons) alles aangeboden - maar het is hun keuze om het aan te nemen of te weigeren.

Wat het nog verdrietiger maakt voor Paulus is dat zij Gods uitverkoren volk zijn. God had in zijn almacht het volk Israël uitgekozen: 'De Israëlieten zijn Gods kinderen. Ze vereren de ware God, die altijd bij hen is. Met hen maakte God zijn afspraken, en aan hen gaf hij zijn wet. En God deed aan hen al zijn beloftes. Zij zijn het volk dat afstamt van Abraham, Isaak en Jakob. En zij zijn het volk waaruit Christus is gekomen, toen hij leefde als mens' (vv.4-5, BGT).

Dit is de achtergrond van de brandende vraag die hem zijn hele dienstbare leven moet hebben gekweld: “Heeft God zich dan niet aan zijn belofte gehouden?” Zijn antwoord is “Ja, dat heeft Hij wel.” Maar hoe werkt dit dan?

Zijn eerste antwoord is feitelijk: “Is het je nooit opgevallen dat God nooit beloften heeft gedaan aan alle nakomelingen van Abraham?” Hij geeft twee voorbeelden: Izak en zijn broer (vv.6-9) en Jakob en Ezau (vv.10-13). In beide gevallen is de belofte aan een van beiden gedaan.

Is dat eerlijk? 'Maar is dat niet oneerlijk van God?' (v.14a, BGT). Zijn antwoord is dat iedereen die God oneerlijk noemt, God niet kent.

De leer van de uitverkiezing is gebaseerd op Gods genade: ' “Ik zal goed zijn voor wie ik goed wil zijn. Ik geef liefde aan wie ik liefde wil geven.” God bepaalt zelf wat hij doet. En dat hangt niet af van wat een mens wil of hoe goed een mens zijn best doet. Maar alles hangt af van Gods goedheid en liefde' (vv.15-16, BGT). De woorden ontfermingen barmhartigheid komen zes keer voor in vers 15-18 in de Herziene Statenvertaling. Je kunt je toekomst en je geliefden met een gerust hart toevertrouwen aan God. Hij heeft alles in de hand. Het is zijn almachtige verantwoordelijkheid.

De Bijbel geeft geen antwoord op alle vragen. Maar we lezen over Gods grote barmhartigheid en zijn rechtvaardigheid. De Bijbel leert ons zowel over uitverkiezing als over vrije wil. Vrije wil betekent dat we verantwoordelijk zijn voor onze eigen keuzes.

Vaak is de waarheid in de Bijbel niet het een of het ander of iets ertussen in, maar aan twee kanten tegelijk. Dit mysterie lost de Bijbel niet voor ons op; er zijn dingen waarover we samen met de psalmdichter moeten concluderen dat die ons begrip te boven gaan (Psalm 139:6). We moeten vasthouden aan de waarheden van uitverkiezing en vrije wil die naast elkaar bestaan.

Keer zonde de rug toe en ga terug naar God

Gods onvoorwaardelijke liefde heeft de kracht om onze zonden te vergeven, onze wonden te genezen en ons gebroken hart te helen. Hij houdt niet van je omdat je dat verdient, maar uit vrije wil. 'Ik zal hen vrijwillig liefhebben' (14:5). Hij wil onze ontrouw genezen.

God roept ons op om de zonde de rug toe te keren en terug te gaan naar zijn liefde: 'Keer voorgoed terug naar die God. Laat je leiden door liefde en recht. Blijf voortdurend hopen op je God' (12:7, NBV). Dit is een goede samenvatting van de boodschap van Hosea.

God vraagt zijn volk om tot inkeer te komen (14:1-2) en Hij belooft: 'Ik zal zorgen dat de Israëlieten mij niet meer ontrouw zijn. Ik zal met heel mijn hart van hen houden (...) Ik zal de Israëlieten nieuwe kracht geven (...) Ik geef hun al het goede' (vv.5-9, BGT).

De zonden van Israël lijken heel veel op die van de eenentwintigste eeuw. Zo was er bijvoorbeeld fraude in de stad: 'Dat handelsvolk heeft altijd een valse weegschaal bij de hand, het is verzot op afzetterij' (12:8, NBV). Mensen zochten hun heil bij hun geld. 'Maar ik ben toch rijk geworden? Heb ik mij geen aanzien verworven? Wijst mijn winst soms op iets kwalijks dat de naam van zonde verdient?' (v.9, NBV).

Als God ons zegent, worden we verzadigd (13:6a). Als we verzadigd zijn, worden we hoogmoedig (v.6b). En vervolgens vergeten we God (v.6c). We zien deze cyclus in ons land en in ons eigen leven:
'Ik heb voor u gezorgd in de dorre, droge woestijn. Maar toen u uw buik had volgegeten, werd u trots en vergat Mij' (v.5-6, HB).

Ondanks hun zonde belooft God hun verlossing: 'Ik zal hen verlossen uit de macht van het graf. Ik zal hen vrijkopen uit de dood. Dood, waar zijn uw pestziekten? Graf, waar is uw verderf?' (v.14, zie ook 1 Korinthe 15:55). Door Jezus heeft de dood geen macht meer over ons leven. Wanneer we teruggaan naar God, belooft Hij ons dat we zullen groeien en bloeien en dat we door Hem vrucht zullen dragen (Hosea 14:6,8,9).