'Vrede' en 'stilte' (in de goede zin van het woord) gaan vaak samen. In deze Psalm gaat het over de lasteraars en hoogmoedigen die het zwijgen wordt opgelegd (vv.5-8).

David zingt over de trouw en het recht van God (v.1a). We hebben het vaak over Gods trouw en liefde, maar niet zo vaak over zijn recht, terwijl dat toch net zo belangrijk is. Liefde en trouw zonder rechtvaardigheid is geen ware liefde, omdat liefde schreeuwt om recht.

Alleen mensen met een 'zuiver hart', de 'getrouwen' die de volmaakte weg bewandelen (vv.2,6), mogen zijn 'woning delen' (v.6b), Hem 'dienen' (v.6c) en Hem onder ogen komen (v.7). Laster, trots en liegen en bedriegen (vv.5,7) zijn zonden die we doen met onze mond, ons hart en onze daden. Ze roepen Gods oordeel over ons af.

Godzijdank is er het kruis, waar liefde en rechtvaardigheid samenkomen en waarheid en genade elkaar ontmoeten. Hier is God rechtvaardig en spreekt Hij vrij wie in Hem geloven (Romeinen 3:23-26). Zonder het kruis waren we verbannen uit de stad van de Heer (Psalm 101:8).

'God is niet een God van wanorde maar van vrede' (v.33a). Paulus laat er geen misverstand over bestaan dat de creativiteit en spontaniteit van de gaven van de Geest geen excuus zijn om samenkomsten van de gemeente wanordelijk te laten verlopen. 'Wie woorden van God doorgeven, kunnen daar best even mee wachten tot een geschikt moment. God wil geen wanorde, maar vrede en harmonie in alle gemeenten' (v.33, HB).

Paulus beschrijft hoe samenkomsten van de gemeente vredig, harmonieus en ordelijk kunnen verlopen; 'Alles moet op gepaste wijze en in goede orde gebeuren' (v.40). Dit kan betekenen dat mensen hun mond moeten houden om anderen het woord te geven.

Dit geeft een idee van hoe het eraan toeging in de eerste christelijke gemeenten. Het is duidelijk dat verwacht werd dat de gaven van de Geest regelmatig werden gebruikt: 'Wanneer u samenkomt draagt iedereen wel iets bij: een lied, een onderwijzing, een openbaring, een uiting in klanktaal of de uitleg daarvan' (v.26b).

Gaven moeten op een ordelijke manier worden gebruikt. Spirituele gaven moeten niet worden opgeblazen en er moet niet gek of hyper over gedaan worden. Het zal sommige mensen misschien verbazen, maar zangeres Katy Perry heeft ooit gezegd: “Klanktaal is net zo gewoon voor me als “Mag ik het zout even”. Het is een geheime, directe taal om tot God te bidden.”

Het commentaar van Paulus dat profetie en klanktaal 'tekens' zijn, zorgt vaak voor verwarring. In vers 22 lijkt hij te zeggen dat klanktaal een teken is voor ongelovigen en profetie een teken voor gelovigen. Maar in vers 23 zegt hij schijnbaar precies het tegenovergestelde. Het is niet erg waarschijnlijk dat Paulus zichzelf tegenspreekt.

Volgens mij zegt Paulus dat zowel de gave van klanktaal als de gave van profetie alleen op de juiste manier moet worden gebruikt. In dit hele hoofdstuk geeft Paulus instructies voor het juiste gebruik van klanktaal en profetie in de gemeente. Als deze gaven niet op de juiste manier worden gebruikt, kunnen ze een bron van verwarring en chaos zijn (vv.6-12 en vv.29-33). Ongelovigen kunnen dan denken dat we ons gezonde verstand verloren hebben.

Maar als ze op de goede manier worden gebruikt, in de context van bijeenkomsten van de gemeente, kan zowel klanktaal als profetie blijk geven van Gods aanwezigheid (vv.22-25). Profetie kan een krachtig 'teken' zijn voor ongelovigen dat God werkelijk in ons midden is (v.25). We hebben dit vaak in de praktijk meegemaakt.

Zingen in klanktaal is een groepsbezigheid, maar spreken in klanktaal is iets van een individu en moet worden uitgelegd. Daarom 'mogen twee, hoogstens drie van u in klanktaal spreken, ieder op zijn beurt en bovendien met iemand die de uitleg geeft. Is er niemand die dit kan, dan moeten ze zwijgen en alleen voor zichzelf tot God spreken' (vv.27-28).

Zo moet ook profetie om de beurt worden gedaan. Er is geen limiet aan het aantal profetieën. De spreker heeft de regie: 'wie profeteert heeft macht over zijn geest' (v.32). In de wereld van de kwade geesten nemen 'geesten' de controle over en verliest de spreker deze. Zo gaat het niet met de Heilige Geest. Iemand die in klanktaal spreekt of profeteert, geeft de regie niet uit handen. Hij of zij kan beginnen en stoppen wanneer hij wil. 'God is niet een God van wanorde maar van vrede' (v.33a).

Er zijn veel verklaringen gegeven voor Paulus' instructie dat vrouwen hun mond moeten houden tijdens samenkomsten (v.34). Het is van belang om in gedachten te houden dat Paulus het hier niet heeft over de rol van de seksen, maar over gedrag tijdens de openbare eredienst. Hij behandelt een aantal specifieke problemen die in de gemeente van Korinte zijn ontstaan. Hij heeft eerder al duidelijk gemaakt dat hij wel degelijk vindt dat vrouwen moeten spreken tijdens samenkomsten. Hij schrijft dat vrouwen bidden en profeteren (11:5).

Het is duidelijk dat mensen, zowel mannen als vrouwen, niet alleen consumeren, maar ook een bijdrage leveren. De vraag die we moeten stellen is niet: 'Wat kan de kerk voor mij betekenen?', maar 'Wat kan ik voor de kerk betekenen?'. Ze kwamen niet alleen om iets te krijgen, maar ook om anderen te helpen. 'Wanneer u samenkomt draagt iedereen wel iets bij: een lied, een onderwijzing, een openbaring, een uiting in klanktaal of de uitleg daarvan. Laat alles tot opbouw van de gemeente zijn' (14:26b). Als we allemaal met deze instelling naar de kerk gaan, namelijk om ook een bijdrage te leveren, krijgen we compleet andere erediensten.

Oorlog richt een land te gronde (15:5,6). Oorlog zaait dood en verderf en heeft meestal ook armoede tot gevolg. Vrede biedt een land juist de mogelijkheid om tot bloei te komen en brengt welvaart (14:6).

Onder het bewind van Asa 'heerste er rust en vrede in het koninkrijk' (v.4). Deze vrede was een geschenk van God; 'De HEER had hem immers rust verschaft' (v.5b).
Hoe krijgt een land deze vrede en rust? De schrijver van Kronieken geeft drie aanwijzingen:

• Zoek God uit volle overtuiging
  
  Pas toen ze de Heer om hulp riepen (13:14) gaf God Juda de overwinning (v.16, HB). Asa 'hield de Judeeërs voor dat ze hun heil moesten zoeken bij de HEER' (14:3a). Hij zei tegen het volk: 'Wij hebben gedaan wat de Heer, onze God, wil. Daarom heeft hij ervoor gezorgd dat het land nog steeds van ons is, en dat er vrede is' (v.6, BGT).
  
  De profeet Azarja zegt: 'Als u hem zoekt, zal hij zich door u laten vinden' (15:2c). 'Pas in hun rampspoed keerden ze terug naar de HEER, de God van Israël; ze hebben hem gezocht en hij heeft zich door hen laten vinden' (v.4). 'Ze zwoeren dat ze zich met hart en ziel zouden richten naar de HEER, de God van hun voorouders' (v.12).
  
  'Ze hadden de Heer vol verlangen gezocht, en de Heer had ervoor gezorgd dat ze hem vonden. Hij zorgde voor vrede in het hele land.' (v.15, BGT).
  
• Gehoorzaam God zonder terughoudendheid
  
  Asa werd 'gesterkt door deze woorden en door de profetie van de profeet' (v.8). Hij zei tegen Juda dat ze Gods wetten en bepalingen moesten naleven (14:3). De profeet Azarja zei: 'Als u zich van hem afwendt, zal hij zich van u afwenden' (15:2). Dit gedeelte is een voorbeeld van Gods trouw aan ons als we ervoor kiezen om Hem zonder terughoudendheid te gehoorzamen.
  
• Vertrouw volledig op God
  
  'De Judeeërs [kregen] de overhand omdat zij hun vertrouwen stelden in de HEER, de God van hun voorouders' (13:18). 'Ze vertrouwden op de Heer' (v.18, BGT). '[Asa] riep de HEER, zijn God, aan met de woorden: 'HEER, er is niemand die hulp biedt zoals u wanneer de machteloze het moet opnemen tegen een overmacht. Help ons, HEER, onze God, want in u hebben we ons vertrouwen gesteld' ' (14:10).

Dit is een goed voorbeeld van 'volkomen op God gericht' zijn (15:17, HB). Als gevolg hiervan werd het werk van Asa beloond (v.7) en stond de Heer zijn God hem bij (v.9). Er heerste vrede en rust.