We kennen allemaal de lichamelijke honger die alleen gestild kan worden met eten. Maar er is een geestelijke honger die alleen gestild kan worden door te luisteren naar God. God zegt: '... luister naar mij' (v.9b).

Het woord van God stilt je geestelijke honger. God belooft: 'Open wijd je mond, ik zal hem vullen' (v.11c). Hij zegt dat Hij je het mooiste koren als voedsel zal geven als je naar Hem luistert; zoveel honing dat je het niet meer op kan (v.17, HB).

Aan de ene kant zegt Hij: '... luister goed naar mij!' (v.9b, BGT). God wil het beste voor je en Hij waarschuwt je voor de gevaren die je bedreigen als je niet naar Hem luistert. Hij vervolgt: 'Maar mijn volk luisterde niet, Israël wilde niet van mij weten. Toen liet ik hen begaan, koppig volgden zij hun eigen inzicht' (vv.12-13). Het gevolg van niet luisteren naar God is dat Hij ons uitlevert aan de gevolgen van onze daden (zie ook Romeinen 1:24,26).

Aan de andere kant belooft Hij dat Hij je zal helpen als je wel naar Hem luistert: 'Als jullie naar mij zouden luisteren, dan zou ik je vijanden meteen verslaan' (Psalm 81:14c-15a, BGT).

Paulus was een boodschapper van God. God sprak via hem. De mensen die naar Paulus luisterden, hadden de gelegenheid om naar God te luisteren.

Toen Paulus onderweg was naar Rome luisterde de officier niet naar Paulus. Hij vertrouwde op de stuurman en de kapitein (27:11, BGT). Omdat hij niet luisterde naar Paulus liep het bijna verkeerd af.

In het eerste deel zien we Paulus geketend voor Festus en Agrippa. Hij vertelt het goede nieuws over Jezus, over zijn dood en opstanding. Festus zei: 'U slaat wartaal uit, Paulus! Het vele studeren drijft u tot waanzin!' (26:24). Hij zegt: 'Je bent gek geworden...' (v.24, BGT). Sommige mensen dachten en denken nog steeds dat christenen 'een beetje gek' zijn.

Paulus antwoordt: 'Ik ben niet gek. Ik weet wat ik zeg, en het is de waarheid' (v.25, BGT). Hij zei niet: “Ja, het is ook best gek, maar ik geloof het.” Hij weigerde te accepteren dat zijn overtuigingen gek en irrationeel zouden zijn.

Paulus beweert dat zijn geloof stoelt op gezond verstand. Er zijn goede redenen om te geloven dat Jezus Christus is opgestaan uit de dood. Ons geloof 'is waar en getuigt van gezond verstand' (v.25). We moeten niet bang zijn om logische en redelijke argumenten aan te dragen. Het evangelie moet op een verstandige en redelijke manier worden verteld.

Maar, verstand alleen is niet genoeg. Voordat ik christen werd, moest ik luisteren naar de argumenten en redenen voor het geloof. Niet al mijn vragen werden beantwoord. En toch waagde ik de stap om te geloven op basis van wat ik had gehoord over Jezus. Zodra ik deze stap had gezet, leek het wel alsof de schellen me van de ogen vielen en ik allerlei dingen begreep die ik eerder niet had begrepen.

We kunnen niet alles beredeneren met ons verstand. Als we mensen proberen te overtuigen om Jezus te volgen, zoals Paulus dat doet, is het belangrijk dat we duidelijk maken dat de boodschap van Jezus 'waar is en getuigt van gezond verstand'.

Agrippa antwoordt Paulus: ' 'U denkt toch niet dat u zomaar even een christen van mij kunt maken?' 'Ik zou God wel willen vragen', antwoordde Paulus, 'of niet alleen u, maar ook ieder die mij nu hoort, vroeg of laat zo zal worden als ik; zonder deze boeien natuurlijk' ' (vv.28-29, HB).

Het maakte Paulus niet uit of mensen christen werden in reactie op een crisis ('vroeg') of dat het een langdurig proces was ('laat'). Hij deed zijn uiterste best om hen te overtuigen om christen te worden, net als hij. Paulus schaamde zich niet om te bidden dat mensen zouden worden zoals hij (Galaten 4:12).

Paulus had niets misdaan waarvoor hij gevangenisstraf of de doodstraf verdiende (Handelingen 26:31), maar toch vond de civiele overheid een zwak excuus om hem vast te houden (v.32). Dit was onrechtvaardig en onredelijk en moet zo onnoemelijk frustrerend zijn geweest voor Paulus.
En toch luisteren we nu, 2000 jaar later, naar de woorden die Paulus op dat moment sprak en hebben we via hem de mogelijkheid om naar God te luisteren.

God stond toe dat Israël gevangen werd genomen en in ballingschap werd weggevoerd omdat het volk weigerde naar Hem te luisteren.

De geschiedenis van deze periode van het boek 2 Koningen kan worden samengevat met de woorden 'niet luisteren': 'Maar Israël wilde niet luisteren (...) Maar de Israëlieten luisterden niet' (17:14a,40, HB). Zoals we gisteren lazen, kregen de koningen en het volk van God te maken met allerlei problemen omdat ze niet naar God wilden luisteren.

God sprak tegen zijn volk via zijn dienaren de profeten. 'Telkens opnieuw vermaande de HEER Israël en Juda bij monde van de profeten en de zieners (...) Maar (...) de Israëlieten weigerden te luisteren' (vv.13-14).

Daarom werden ze in ballingschap weggevoerd: 'Deze ramp kwam over het volk Israël als gevolg van de afgodendienst die de Israëlieten beoefenden. Zij zondigden op die manier immers tegen de HERE, hun God' (vv.7-9,HB).

'Ze volgden het voorbeeld van de hen omringende volken, hoewel de HEER hun dat verboden had' (v.15). Omdat ze niet wilden luisteren, verloor het volk Israël Gods nabijheid en werden ze in ballingschap gevoerd naar Assyrië. Hij verstootte hen allemaal (...) Uiteindelijk verstootte de HEER Israël (vv.20,23).

Net als wij waren ze niet grondig genoeg geweest met het uitbannen van de zonde uit hun leven: 'Ze vereerden dus wel de HEER, maar dienden ook hun eigen goden zoals ze in hun land van herkomst gewoon waren geweest (...) ze vereren de HEER niet en houden zich niet aan de voorschriften, regels, wetten en geboden' (vv.33,34). 'Maar de Israëlieten luisterden niet en gingen gewoon door met het dienen van afgoden' (v.40, HB).

Joyce Meyer schrijft: 'Doe je wel eens achteloos over wat God van je vraagt, laat je de zonde je leven binnensluipen? Laat niet je vijand, de duivel, je in de ban brengen van zonde en ongehoorzaamheid, dat wordt je ondergang.'

Het tragische is dat God ze eigenlijk wilde zegenen. Zijn voorschriften, regels, wetten en geboden gaf Hij hun opdat ze het goed zouden hebben (zie Deuteronomium 6:1-3). We zien dit terug in het lot van de verschillende koningen van Israël en Juda. De schrijver van 1 en 2 Koningen vertelt ons in een notendop of de afzonderlijke koningen deden wat goed was in de ogen van de Heer. Alle koningen van Israël doen volgens hem wat kwaad is in de ogen van de Heer (2 Koningen 17:2) en daardoor gaat het koninkrijk ten onder (v.8).

De koningen van Juda worden echter voor de helft positief beschreven en de andere helft wordt negatief afgeschilderd. Onder de goede koningen ging het Juda goed en Juda's geschiedenis is veel langer en positiever dan die van Israël. De goede koningen regeerden over het algemeen langer dan de slechte koningen. De twaalf slechte koningen waren gezamenlijk 130 jaar aan de macht, terwijl de tien goede koningen in totaal 343 jaar regeerden. De goede koningen kregen ook te maken met moeilijkheden en uitdagingen, want het volgen van God is geen garantie voor een makkelijk leven. Toch is hun voorbeeld een krachtige herinnering aan de zegeningen en wijsheid die we ontvangen als we luisteren naar God en Hem volgen.