Deze psalm is een voorbede die pleit voor mensen opdat zij weten van Gods uiteindelijke rechtvaardiging en zich bekeren voordat die dag van rechtvaardiging aanbreekt.

De omliggende volken willen het volk van God vernietigen (v.4). Maar de psalmdichter beschouwt dit meer als een aanval op God Zelf. Hij verwijst naar hen als 'uw vijanden' (v.3) die 'een verdrag [hebben] gesloten om gezamenlijk tegen U op te staan' (v.6, HB). Dit is een duidelijke aanwijzing dat een aanval op het volk van God uiteindelijk een aanval op God Zelf is.

De psalmdichter bidt dat Gods vijanden zullen worden uitgeroeid (vv.10-16). Maar deze psalm is ook een voorbede voor bekering: 'Overdek hen met schande, dan zullen zij vragen naar uw naam, HEER' (v.17). Er is een onderliggende wens dat anderen de enige echte God gaan zoeken: 'Dan zullen zij weten dat uw naam HEER is, dat u alleen de Allerhoogste bent op aarde' (v.19).

Ik heb wel eens horen zeggen dat christenen niet meer hoeven te bidden voor lichamelijke genezing. Er wordt beweerd dat wonderbaarlijke genezingen alleen voorkwamen ten tijde van Jezus en in de periode direct na zijn dood en opstanding. Er wordt zelfs gezegd dat het aantal wonderen afnam tijdens de periode die wordt beschreven in het boek Handelingen. Maar dat is duidelijk niet waar.

Toen een gifslang zich vastbeet in Paulus' hand, schudde hij de slang van zich af in het vuur en bleef hij volstrekt ongedeerd (vv.3-5). We zijn in het laatste hoofdstuk van het boek Handelingen en we lezen hoe Paulus een voorbeeld is van de profetie van Jezus over hen die in Hem geloven: '... met hun handen zullen ze slangen oppakken' (Marcus 16:18).

Toen Paulus en zijn metgezellen op Malta waren, gingen ze op bezoek bij Publius, de gouverneur van het eiland: 'Publius (...) liet ons bij zich komen en onthaalde ons drie dagen lang bijzonder gastvrij. Het geval wilde dat de vader van Publius ernstig ziek op bed lag, gekweld door koorts en buikloop. Paulus ging naar hem toe, legde hem onder gebed de handen op en genas hem' (Handelingen 28:7-8).

Dit is een heel eenvoudig voorbeeld dat we kunnen volgen. Toen Paulus hoorde dat de vader van Publius ziek was, handelde hij uit geloof. Hij geloofde dat God hem kon genezen en ging daarom naar hem toe (v.8).

Hij handelde ook vrijmoedig. De vader van Publius was hoogstwaarschijnlijk geen christen. En toch was Paulus dapper genoeg om aan te bieden om voor hem te bidden, dit in het openbaar te doen en hem de handen op te leggen. Hij had kunnen denken: “Wat als hij niet wordt genezen?” “Sla ik dan een flater?” “Geeft dat het evangelie een slechte naam?” Maar Paulus nam een risico. Hij handelde uit geloof. Hij bad, legde hem de handen op en God genas hem. 'Daarna kwamen ook de andere zieken op het eiland naar hem toe en kregen hun gezondheid terug' (v.9).

De wonderen namen niet in aantal af, er is juist een enorm aantal wonderbaarlijke genezingen aan het einde van het boek Handelingen. Lucas ziet in dat dit iets is wat voortduurt in het bestaan van de gemeente. De echte vraag is niet: “Geneest God ook tegenwoordig nog?”, maar “Verhoort God ook tegenwoordig nog gebeden?”. En als Hij dat doet, waarom zou Hij dan iets belangrijks als onze gezondheid uitsluiten? Bidden om genezing is een belangrijk onderdeel van voorbede.

Pippa en ik hebben in de loop van de jaren voor zoveel mensen gebeden. Het is zeker niet zo dat zij allemaal zijn genezen. We bidden niet voor de zieken omdat zij allemaal genezen. We bidden voor hen omdat Jezus dat van ons vraagt. We hebben in onze tijd een aantal bijzondere genezingen meegemaakt. Laat de moed niet zakken. Blijf vrijmoedig bidden in geloof, met liefde en fijngevoeligheid.

Soms krijg je in je leven te maken met problemen die onoverkomelijk lijken. Dit gedeelte is een heel goed voorbeeld van de manier waarop je hiermee om kunt gaan. Hizkia gaat niet bij de pakken neerzitten. Hij raakt niet in paniek. Hij geeft het niet op. Hij vraagt God om hulp.

Het verhaal van Hizkia's gebed en Gods verlossing wordt in het Oude Testament drie keer verteld (zie ook Jesaja 36-39 en 2 Kronieken 32). Van deze gebeurtenissen wordt ook verslag gedaan in Babylonische bronnen.

Toen Hizkia een dreigbrief ontving en voor een schijnbaar onoverkomelijk probleem stond, 'ging hij naar de tempel van de Heer en legde de brief daar open voor hem neer' (2 Koningen 19:14). Hij bad tot de Heer: 'HEER, (...) u alleen bent God van alle koninkrijken op aarde, u hebt de hemel en de aarde gemaakt. Leen mij uw oor, HEER, en luister, open uw ogen en zie toe. (...) Ik vraag u, HEER, onze God: red ons uit zijn handen, opdat alle koninkrijken op aarde zullen beseffen dat u, HEER, de enige bent' (vv.14-17,20).

Hizkia's voorbede begint met de erkenning van wie God is. Als we voorbede doen, praten we tegen Degene die alleen 'God van alle koninkrijken op aarde' is (v.15). God heeft de macht om deze schijnbaar onoverkomelijke problemen op te lossen.

Hizkia bad ter meerdere eer en glorie van God 'opdat alle koninkrijken op aarde zullen beseffen dat u, HEER, de enige God bent' (v.19). Jezus heeft ons geleerd te bidden: 'Uw naam worde geheiligd, Uw Koninkrijk kome' (Matteüs 6:9-10, NBG).

Ik vind het zo mooi dat er staat: 'hij (...) legde de brief daar open voor hem neer' (2 Koningen 19:14). Hizkia legt zijn probleem letterlijk aan God voor. De profeet Jesaja stuurde Hizkia een bericht dat God zijn gebed had gehoord. Hij verloste zijn volk van de bedreiging van de Assyriërs in reactie op Hizkia's voorbede.

Hizkia vroeg ook om genezing. Hij was ziek, ten dode opgeschreven (2 Koningen 20:1) en hij deed voorbede voor zichzelf: 'Hizkia draaide zijn gezicht naar de muur en bad tot de HEER' (v.2). Ook nu verhoort God zijn voorbede: 'Ik heb je gebed gehoord en je tranen gezien. Welnu, ik zal je genezen (...) Ik geef je nog vijftien jaar te leven' (vv.5-6).

Hizkia ervoer Gods geweldige zegen in antwoord op zijn voorbede. Maar het gedeelte eindigt met een waarschuwing. Als de gezanten van Babylonië komen, laat Hizkia trots al zijn schatten zien (vv.12-15). Het lijkt alsof hij strijkt met de eer voor alles wat de Heer hem heeft gegeven. Jesaja zegt tegen hem dat als gevolg daarvan er niets van over zal blijven (v.17). Als wij strijken met de eer van wat de Heer voor ons doet, is dat voor ons eigen risico.