Niets ter wereld is zo mooi als God aanbidden, een hechte relatie met Hem hebben en je koesteren in zijn gunst. De psalmdichter bidt: 'HEER, God van de hemelse machten, hoor mijn gebed (...) sla goedgunstig het oog op uw gezalfde' (vv.9-10).

Deze psalm gaat over de zegeningen die je ontvangt als je God aanbidt in zijn huis (in die tijd de tempel in Jeruzalem). 'Gelukkig wie wonen in uw huis, gedurig mogen zij u loven' (v.5).

De psalmdichter zegt dat hij liever één dag doorbrengt bij God dan duizend ergens anders: 'Ik ben liever maar heel kort bij U, dan jarenlang in een omgeving waar men U niet kent. Ik heb liever de minste plaats in Uw huis dan een ereplaats in een huis waar men met U spot' (v.11, HB).

God aanbidden is Hem ervaren als de 'zon' (v.12), in wiens licht en warmte we ons koesteren, en als een 'schild' dat ons beschermt tegen het kwaad (v.12).

De psalmdichter bidt hierom omdat hij weet hoe geweldig het is: 'Genade en glorie schenkt de HEER, zijn weldaden weigert hij niet aan wie onbevangen op weg gaan. HEER van de hemelse machten, gelukkig de mens die op u vertrouwt' (vv.12b-13).

Je gaat steeds meer lijken op wat of wie je aanbidt. Als we waardeloze idolen aanbidden, wordt ons leven waardeloos. Als we God aanbidden, worden we uiteindelijk als Hij.

Paulus begint in dit gedeelte uit de doeken te doen wat er verkeerd is gegaan in de wereld. De kern van het probleem is dat de mensen het geschapene aanbidden en vereren in plaats van de Schepper (v.25).

God heeft zichzelf bekend gemaakt in de Schriften en in het bijzonder in Jezus Christus, 'zijn evenbeeld' (Hebreeën 1:3). Maar hoe zat het dan met hen die het goede nieuws nooit hadden gehoord? Paulus beweert dat we geen van allen een excuus hebben (Romeinen 1:20, BGT).

God heeft Zichzelf bekendgemaakt in zijn schepping: 'Terwijl ze echt wel kunnen weten wie God is. God heeft zich namelijk aan alle mensen bekendgemaakt. Want ook al kun je God niet zien, je kunt wel zien wat hij gedaan heeft. God heeft de wereld gemaakt. Zo kan iedereen die verstand heeft, Gods eeuwige macht zien, en begrijpen dat hij God is. Daarom hebben mensen die God niet eren, geen enkel excuus!' (vv.19-20, BGT).

Deze kennis over God is beperkt; we weten niet alles. De psalmdichter verwoordt het als volgt: 'De hemel verhaalt van Gods majesteit, het uitspansel roemt het werk van zijn handen' (Psalm 19:1).

We hoeven alleen maar te kijken naar de wereld om ons heen om te weten dat er een God moet zijn. Het probleem met de wereld is dat de mensen weigeren om God te eren en te danken, ondanks dat ze kunnen zien dat Hij bestaat (Romeinen 1:21). 'Ze [hebben] hem niet de eer en de dank gebracht die hem toekomen' (v.21). 'Ze vereren en aanbidden het geschapene in plaats van de schepper' (v.25).

Dat is volgens Paulus de reden waarom God hen heeft overgeleverd (vv.24,26,28). God staat ons toe onze eigen weg te gaan, opdat we kunnen leren van de verschrikkelijke gevolgen hiervan. Een leven waarin we afdwalen van God en Hem niet aanbidden en vereren is uiteindelijk zinloos. In 'The Message' staat dat dat leven dan goddeloos en liefdeloos is (v.27).

‘De mensen vonden het zinloos om eerbied voor God te hebben. Daarom zorgde God ervoor dat ze slaaf werden van hun eigen zinloze ideeën. Ze gingen dingen doen die verkeerd zijn’ (v.28, BGT).

Als steeds minder mensen God aanbidden en vereren, raakt de moraliteit van een maatschappij in het slop. Het zou ons niet moeten verbazen dat zoveel dingen die in dit gedeelte worden beschreven, een opmars maken nu we ons in dit land afkeren van God.
Als je het juiste perspectief wilt houden, houd je ogen dan gericht op Jezus en blijf je Schepper aanbidden en dienen.

Als we kijken naar onze samenleving lijkt het soms wel alsof we in een soort ballingschap zijn. Het lijkt alsof de kerk in elkaar stort.

In dit gedeelte lezen we dat het volk van God in het verleden wanhopige tijden heeft meegemaakt. Maar we zien ook hoop voor de toekomst.

Aan het einde van het boek Koningen lezen we over de verschrikkelijke gevolgen als een volk precies doet waarover Paulus schrijft in het gedeelte van het Nieuwe Testament voor vandaag. Ze hadden zich afgekeerd van God en waren afgoden (geschapen dingen) gaan vereren.

Het resultaat was de verwoesting van Jeruzalem en de tempel en de ballingschap van het volk.

Tijdens het bewind van Jojakim (597 v. Chr.) trokken de veldheren van koning Nebukadnessar op tegen Jeruzalem en belegerden de stad (24:10). De leiders van het volk werden in ballingschap weggevoerd (v.14).

De volgende koning werd benoemd door de koning van Babylonië. Zedekia (597-587 v. Chr.) was geen haar beter en het ging van kwaad tot erger toen Nebukadnessar Jeruzalem nogmaals belegerde (hoofdstuk 25). Dit keer met nog desastreuzere gevolgen. Nebukadnessar 'stak de tempel van de HEER in brand, en ook het koninklijk paleis en alle andere huizen van Jeruzalem; alle huizen van de welgestelden gingen in vlammen op' (25:9). Het volk werd als ballingen weggevoerd (v.11); 'zo werden de inwoners van Juda als gevangenen uit het land weggevoerd' (v.21b, HB).

We lezen dat de HEER zo woedend was op Jeruzalem en Juda dat Hij hen uiteindelijk verstootte (24:20).

We moeten dit alles lezen naast de boeken Jeremia en Ezechiël, twee profeten die in die tijd profeteerden. (Zie vooral Jeremia 13:18, Jeremia hoofdstuk 39 en 52, Ezechiël 12 en 24.) Het grootste verlies voor het volk van God was de verwoesting van de tempel. Dit was de plaats waar ze God vereerden en ze zijn nabijheid ervoeren. Nu had God hen verstoten (2 Koningen 24:20). Dit was het ergste gevolg van de hele ballingschap.

En toch zien we een sprankje hoop aan het einde van het boek Koningen. In het zevenendertigste jaar van de ballingschap van koning Jojakim van Juda, wordt hij vrijgelaten (25:27). Hij wordt aan tafel genodigd door de koning (v.29). De verbanning zal niet eeuwig duren. Het is een teken dat er betere tijden zullen komen. Het volk van God zal terugkeren uit de ballingschap, de tempel weer opbouwen, weer kunnen genieten van Gods nabijheid en God weer kunnen aanbidden.