Jij hebt een verhaal te vertellen. Elke familie heeft verhalen. Elke gemeente heeft haar eigen verhalen over wat God heeft gedaan. Elke christen heeft een eigen verhaal, een getuigenis. We hebben allemaal toegang tot het geweldige verhaal over wat God heeft gedaan in Christus. We moeten onze verhalen aan onze kinderen vertellen (v.6).

Deze psalm geeft een korte geschiedenis van het volk van God tot aan koning David en benadrukt hoe belangrijk het is om dit verhaal door te geven aan de volgende generatie. We zien de tegenstelling tussen de zonden van Israël en Gods goedheid. Jezus citeert deze psalm in Matteüs 13:35.

De psalmdichter zegt: '... wij zullen aan het komend geslacht vertellen van de roemrijke, krachtige daden van de HEER, van de wonderen die hij heeft gedaan (...) aan hun kinderen te leren. Zo zou het volgende geslacht ervan weten, en zij die nog geboren moesten worden, zouden het weer aan hun kinderen vertellen. Dan zouden zij op God vertrouwen' (Psalm 78:4-7a).

Juan Carlos Ortiz vertelt over een oude vrouw die hij had ontmoet in zijn vaderland Argentinië. Deze vrouw bracht hem in contact met een jong meisje, een van haar achterkleinkinderen. De oude vrouw vertelde dat zij zes kinderen had en zesendertig kleinkinderen. Haar familie was groot en enkele van haar kleinkinderen waren hoogopgeleide professionals. Carlos vroeg haar: “Hoe hebt u zo'n grote familie opgevoed, zo goed gevoed, gekleed en opgeleid?” Zij antwoordde: “Dat heb ik niet gedaan. Ik heb er maar zes opgevoed. En die hebben elk hun zes kinderen opgevoed.”

Elke generatie heeft de verantwoordelijkheid om de volgende generatie te vertellen over Gods goedheid en om ze te waarschuwen voor de puinhoop die we van ons leven maken als we God de rug toekeren.

Paulus begreep dat hij de volgende generatie moest opleiden. Hij vond Timoteüs, 'die goed stond aangeschreven bij de gelovigen' (v.2). Timoteüs werd opgeleid, getraind en onderwezen door Paulus. Paulus was Timoteüs' mentor. Ze zijn een geweldig voorbeeld van wat we allemaal zouden moeten doen. Zoek een Paulus om van te leren en een Timoteüs om de kennis aan door te geven.

Bill Hybels heeft gezegd dat al zijn belangrijke beslissingen zijn geïnspireerd en gestimuleerd door iemand vlak bij hem en niet als hij werd toegesproken in een groep van duizend mensen. Preken kunnen veel invloed hebben, maar voorgangers overschatten vaak hoeveel invloed ze kunnen uitoefenen vanaf de preekstoel. In het leven van Bill Hybels waren 'gesprekken aan tafel' veel belangrijker voor zijn persoonlijke groei. Dit bleek ook te gelden voor Timoteüs.

Het was dankzij Paulus dat Timoteüs christen was geworden en ze werden heel goede vrienden. Paulus was ouder dan Timoteüs en hij beschreef hun vriendschap als die tussen een vader en zijn zoon (Filippenzen 2:22). Paulus noemde Timoteüs zijn geliefde kind (1 Korintiërs 4:17).

Ze maakten samen veel mee. Ze reisden van stad naar stad (Handelingen 16:4). Ze zaten zelfs samen gevangen. Tijdens dit alles leerde Timoteüs van Paulus door naar hem te kijken en werd hij opgeleid tot zijn opvolger.

De hoop dat de 'Timoteüssen' naar ons kijken is niet genoeg. We moeten onze jongeren op posten zetten waar ze de mogelijkheid krijgen om leiding te geven. Paulus gaf Timoteüs echte verantwoordelijkheid. Hij kon hem vertrouwen omdat hij hem zo goed kende.

Paulus betrok Timoteüs vanaf het begin bij het werk. Ze namen samen beslissingen (v.4). Door hun gezamenlijke werk 'werden de gemeenten in hun geloof versterkt en kwamen er dagelijks meer mensen bij' (v.5, HB).

Timoteüs leerde over de leiding van de Heilige Geest. Toen ze naar Bitynië probeerden te gaan stond de Geest van Jezus hun dat niet toe: 'Zij reisden verder door het gebied van Frygië en Galatië, omdat de Heilige Geest hun niet had toegestaan naar Asia te gaan en daar over Jezus Christus te spreken. Toen ze in Mysië kwamen, wilden zij doorreizen naar Bithynië, maar de Geest van Jezus hield hen tegen' (vv.6–7, HB). Dit is een belangrijke levensles. Ik kan me ten minste vijf keer herinneren dat ik het gevoel had dat ik een bepaalde kant op moest, maar 'dat de Geest van Jezus niet toestond' (v.7) dat het plan zou slagen. Als ik er nu op terugkijk, ben ik heel dankbaar dat de Geest die plannen heeft gedwarsboomd, want achteraf gezien waren het duidelijk geen goede plannen.

God leidde Timoteüs en Paulus een andere kant op: 'Paulus [kreeg] 's nachts een visioen, waarin een man uit Macedonië hem toeriep: 'Steek over naar Macedonië en kom ons te hulp!' (v.9). Paulus begreep dat dit Gods leiding was en dat ze naar Macedonië moesten: 'Na die droom probeerden Paulus en zijn vrienden meteen naar Macedonië te gaan. Want ze begrepen dat God dat wilde. Hij had hen uitgekozen om daar het goede nieuws over Jezus te gaan vertellen' (v.10, BGT).

In Filippi zag Timoteüs dat Paulus op de eerste zaterdag dat ze daar waren naar de rivier ging, naar een groep vrouwen die zaten te bidden (v.13).

Terwijl Paulus vertelde over Jezus, kwam Lydia, een rijke koopvrouw, tot geloof. Ze nodigde Paulus en zijn metgezellen uit om bij haar te logeren. Het moet een heel bijzondere en geweldige ervaring voor hen zijn geweest toen ze zagen hoe 'de Heer haar hart opende voor de woorden van Paulus' (v.14).

De laatste brief die aan Paulus wordt toegeschreven is 2 Timoteüs. Aan het eind van zijn leven was het Paulus' belangrijkste doel om de volgende generatie te bemoedigen en uit te zenden. Laten we hier een voorbeeld aan nemen!

Tenzij we lessen trekken uit de geschiedenis en die aan onze kinderen leren (Psalm 78:5-6), herhalen zij de fouten uit het verleden. In het boek Koningen wordt de geschiedenis van het volk van God beschreven, zodat de volgende generaties ervan kunnen leren.

Helaas zijn de lessen die we van dit gedeelte kunnen leren voornamelijk negatief; het verhaal over Jerobeam is angstaanjagend. Hij zadelde de volgende generatie op met een verschrikkelijke erfenis.

'Na rijp beraad besloot hij om twee gouden beelden te laten maken in de vorm van een stierkalf' (1 Koningen 12:28a). 'Rijp beraad' is niet genoeg als we de verkeerde mensen om raad vragen! In deze hoofdstukken wordt verslag gedaan van de zonden van het huis van Jerobeam 'waardoor het uiteindelijk zou worden uitgeroeid en van de aarde weggevaagd' (13:34).

Jerobeams grootste zonde was dat hij een soort godsdienst en eredienst verzon die hem het beste uitkwam. Hij spoorde het volk aan om een afgodsbeeld te vereren in plaats van God (12:28). Jerobeams godsdienst is een verzonnen godsdienst, die hij in het leven riep voor zijn eigen wensen en behoeften.

Wij vereren misschien geen gouden kalveren, maar hetzelfde gevaar ligt ook vandaag op de loer. In de woorden van paus Franciscus: 'De gevaarlijkste afgod zijn we zelf als we Gods plaats willen innemen.'

Dit was Jerobeams zonde en die had grote gevolgen voor de volgende generatie. Zijn zoon Abia werd ziek en stierf (hoofdstuk 14). Hij keek niet naar het goede voorbeeld van de eerdere generatie van David, die leefde met een onverdeeld hart en deed wat goed was in Gods ogen. Nee, hij spande de kroon en maakte het nog erger dan al zijn voorgangers (14:9a, GNB).

Jerobeam had weliswaar veel bereikt op het gebied van handel, politiek en krijgskunst (zie v.19), maar blijkbaar zijn deze successen van ondergeschikt belang. Zoals Jezus zei: 'Wat heeft een mens eraan als hij de hele wereld wint, maar er het leven bij inschiet?' (Marcus 8:36). Waar het om gaat is een hechte relatie met de levende God.