Een samenleving zonder gerechtigheid en zonder handhaving van de wet is een afschrikwekkende wereld. Het kwaad kan ongestoord zijn gang gaan. Vooral kwetsbare mensen hebben het zwaar. Op veel plaatsen in de wereld zien we de verschrikkelijke gevolgen van een gebrek aan rechtvaardigheid.

Het handhaven van de wet snijdt aan twee kanten. 'Als het recht zijn loop heeft, is dat een vreugde voor een rechtvaardig mens' (v.15a, GNB). Bovendien schrikt het de slechteriken af. '... voor wie kwaad wil, is het een verschrikking' (v.15b, GNB). 'Een oprecht mens vindt voldoening in rechtvaardigheid, maar voor boosdoeners is dat een verschrikking' (v.15, HB).

In een samenleving waarin rechtvaardigheid heerst, voelen mensen zich veilig, vooral kwetsbare mensen. Een van de redenen waarom onze gebeden niet verhoord worden, zou kunnen zijn dat we het hulpgeroep van kwetsbare mensen niet horen: 'Wie zijn oren sluit voor het gejammer van de arme zal ooit zelf om hulp schreeuwen, en geen antwoord krijgen' (v.13).

Velen van ons gaan confrontaties uit de weg. Ook ik vind het moeilijk om de confrontatie aan te gaan. Ik ben niet alleen bang dat ik word afgewezen of mezelf niet populair maak. Ik ben ook bang dat ik de zaak alleen maar erger zal maken en de woede en haat juist zal aanwakkeren.

Sommige mensen lijken juist te genieten van confrontaties. Als we de confrontatie opzoeken, als we anderen graag terechtwijzen en bekritiseren, lopen we het gevaar dat we niet altijd uit liefde handelen.

Paulus hield heel veel van de mensen in Korinte. Toch ging hij de confrontatie met hen niet uit de weg. Zijn liefde bracht hem ertoe om hen te confronteren, ook al vond hij het vreselijk en deed het hem veel verdriet (2:4, HB). 'Ik wilde jullie geen verdriet doen. Nee, ik wilde jullie laten weten hoeveel ik van jullie houd' (v.4, BGT).

Mensen confronteren met de waarheid kan pijnlijk zijn. Net als een operatie kan de waarheid pijn doen, maar ook helen. Operaties als deze moeten met liefde worden uitgevoerd. We weten niet precies naar wie of wat Paulus hier verwijst. Mogelijk gaat het om de man wiens gedrag Paulus in 1 Korintiërs 5:1-5 aan de kaak had gesteld. (Deze man leefde samen met de vrouw van zijn vader.)

Paulus had erop gestaan dat ze hem uit de gemeente gooiden. Maar nu zegt hij dat deze man genoeg is gestraft. Hij spoort hen aan om hem te vergeven en te troosten en om hem weer in liefde te aanvaarden (2 Korintiërs 2:7-8). Het recht had zijn beloop gehad. Nu was het tijd voor genade en vergeving.

Paulus was zeer vergevingsgezind: 'Als u hem vergeeft, doe ik het ook. En als ik hem iets te vergeven heb, doe ik het omwille van u, ten overstaan van Christus' (v.10). Als Paulus vergaf, vergat hij ook. Hij herinnerde zich nauwelijks dat er iets te vergeven viel.

Clara Barton, de oprichtster van het Amerikaanse Rode Kruis, werd eens door een kennis herinnerd aan een nare gebeurtenis die haar vele jaren eerder was overkomen. Clara leek het hele voorval vergeten te zijn.

“Herinner je je dan niet meer wat je is aangedaan?”, vroeg de kennis.

“Nee”, zei Clara kalm. “Ik herinner me heel duidelijk dat ik dat ben vergeten.”

Vergeving is van levensbelang in de christelijke kerk. Gebrek aan vergeving is een van de openingen waardoor de duivel naar binnen kan glippen. Vergeving sluit hem buiten: 'We moeten er namelijk voor oppassen dat Satan ons niet gebruikt; zijn plannen kennen we maar al te goed' (v.11).

God is zelf ook niet bang voor de confrontatie! In dit gedeelte lezen we hoe God, in zijn liefde, een in wezen goede leider confronteert met zijn hoogmoed. Ook zien we hoe Hij een slechte leider terechtwijst en hem de mogelijkheid biedt om berouw te tonen.

Het is zo'n opluchting om te lezen over een goede koning. Jechizkia herstelt de tempel. Hij was zijn volk tot voorbeeld en gaf een bijdrage uit eigen vermogen (31:3). Het volk volgde het voorbeeld van de koning en gaf met gulle hand (v.5). De Heer zegende hen en ze hadden meer dan genoeg te eten (v.10).

'Alles wat [Jechizkia] ondernam (...) deed hij met volle toewijding en bracht hij tot een goed einde' (v.21, WV). 'In alles wat hij deed in de dienst voor het huis van de HERE, handelde hij naar de wetten en geboden van de HERE' (v.21a, HB).

Maar dit alles kon niet voorkomen dat Jechizkia onder vuur kwam te liggen. Toen Juda werd binnengevallen door Sanherib, sprak hij het volk moed in: 'Mannen, wees dapper en sterk. Jullie moeten niet bang zijn voor de koning van Assyrië en zijn grote leger. (...) De koning van Assyrië heeft alleen maar een leger van mensen. Maar wij hebben de Heer, onze God! Hij zal ons helpen, en met ons meevechten.' Toen de mannen de woorden van koning Jechizkia hoorden, waren ze niet bang meer' (32:7-8, BGT).

Ook wij krijgen in ons leven soms te maken met schijnbaar onoverkomelijke problemen. Zo lijken christenen in ons land een kleine minderheid te vormen tegenover een enorme overmacht van secularisatie en vijandigheid tegenover God. Maar het goede nieuws is dat wij worden geholpen door een grotere macht en dat zij slechts 'een leger van mensen' hebben. 'Wij worden bijgestaan door de HEER, onze God, die voor ons strijdt' (v.8).

Er is altijd het gevaar dat succes de mensen naar het hoofd stijgt. Mensen kijken op naar leiders. Sterker nog, wij worden geacht onze leiders in ere te houden. Maar elke leider moet erop bedacht zijn dat deze eer gevaarlijk kan zijn. Als je hoogmoedig dreigt te worden, toon dan snel berouw en stel jezelf bescheiden op.

Zodra Jechizkia succes had, werd hij hoogmoedig. Toen God hem hiermee confronteerde, liet Jechizkia 'zijn trots varen' (v.26), waarna God hem weer zegende met grote rijkdom en roem (v.27). 'Jechizkia slaagde in alles wat hij ondernam' (v.30b).

Hierna stelde God hem op de proef om zo te weten te komen wat er in zijn hart omging (v.31). De reden hiervoor is niet duidelijk. Het was een donkere nacht van de ziel.

Laat je niet ontmoedigen als je Gods nabijheid soms niet kunt voelen. Soms is God stil en onmerkbaar aanwezig. Blijf geloven als God je op de proef stelt. Jechizkia doorstond de proef; zijn leven was vol bewijzen van zijn trouw (v.32) en heel het volk bewees hem eer bij zijn dood (v.33).

Het leven van zijn zoon lijkt compleet het tegenovergestelde van dat van Jechizkia. Manasse 'deed wat slecht is in de ogen van de HEER' (33:2). Je moet goed zoeken om iemand te vinden die meer kwaad deed dan Manasse. 'Hij offerde zelfs zijn eigen zonen (...) Ook ging hij naar waarzeggers, voorspellers en tovenaars. En hij nam mensen in dienst om de geesten van doden op te roepen. Manasse deed dus alles wat de Heer slecht vond. Daarmee beledigde hij de Heer' (v.6, BGT).

Maar er is hoop voor iedereen. Hoe ver we ook zijn afgegleden, als we, net als Manasse, berouw tonen en ons naar God toe keren, kunnen we vergeving ontvangen.

God confronteerde Manasse met zijn slechtheid. 'Manasse had het erg moeilijk. Daarom probeerde hij het weer goed te maken met de Heer, zijn God. Hij bad tot de God van zijn voorouders, en zei dat hij spijt had van zijn slechte leven. Hij smeekte God om hulp. Toen de Heer het gebed van Manasse hoorde, was hij niet boos meer. En Manasse mocht weer koning zijn in Jeruzalem' (v.12, BGT).

Dit is een van de redenen waarom ik zo graag op bezoek ga in de gevangenis. Er is hoop op verlossing voor iedereen. Dit heeft Jezus mogelijk gemaakt met zijn dood aan het kruis, waar 'liefde en rechtvaardigheid samenkomen, waar waarheid en genade elkaar ontmoeten' om John Eddison te citeren.