Geestelijk 'voedsel' is even echt als tastbaar voedsel en verzadigt ons op een manier die niet mogelijk is met iets fysieks.

David was in de woestijn. Hij wist wat het was om lichamelijk honger en dorst te hebben. Maar hij wist ook wat geestelijke dorst was: 'Mijn ziel dorst naar U, mijn lichaam verlangt naar U in een land, dor en dorstig, zonder water' (v.2, HSV). En hij wist ook hoe het voelde als zijn geestelijke honger gestild werd: 'Dan wordt mijn ziel verzadigd met uw overvloed' (v.6a).

Zijn geestelijke honger en dorst worden verzadigd als hij God vereert: 'Hier ben ik dan, in uw tempel, met open ogen en ik neem uw kracht en majesteit in mij op' (v.3, MSG).

Hij heft zijn handen op naar de hemel om uitdrukking te geven aan zijn aanbidding, eerbied en overgave: 'Uw liefde is meer dan het leven, mijn lippen zingen uw lof. U wil ik prijzen, mijn leven lang, roepend uw naam, de handen geheven' (vv.4-5). Het opheffen van de handen is de oudste manier van bidden. De vorige paus, Benedictus, schreef: 'Dit gebaar is de radicale vorm van aanbidding (...) Je opent jezelf naar God, je geeft je helemaal over aan Hem.'

Wat doe je als je niet kunt slapen of 's nachts wakker ligt? David zegt dat hij God aanbidt en prijst: 'Liggend op mijn bed denk ik aan u, wakend in de nacht prevel ik uw naam' (v.7).

Als hij overdag en 's nachts zijn hart in aanbidding uitstort bij God, vindt David kracht en steun. Hij schrijft: 'U bent altijd mijn hulp geweest, ik juichte in de schaduw van uw vleugels. Ik ben aan u gehecht, met heel mijn ziel, uw rechterhand houdt mij vast' (vv.8-9).

Hoe kunnen jij en ik praten met God?

Praten met Jezus is praten met God. Mensen die Jezus hadden ontmoet, begrepen waarom Hij zei dat Hij God was (v.33). Toen Hij zei: 'de Vader en ik zijn één' (v.30) en 'de Vader is in mij en ik ben in de Vader' (v.38b) begrepen de mensen die Hem hoorden precies wat Hij bedoelde. Zijn tegenstanders vatten het op als godslastering; '... u bent een mens, maar u beweert dat u God bent' (v.33b) en ze raapten stenen op om Hem te stenigen (vv.31-33).

Jezus praatte met zijn leerlingen en Hij praat ook vandaag met ons. Jezus zegt: 'Mijn schapen luisteren naar mijn stem, ik ken ze en zij volgen mij' (v.27). Dit zijn kenmerken van een echte christen:

• Geloven in Jezus
  
  In dit gedeelte staan de mensen die geloven in Jezus (v.42) tegenover de mensen die niet geloven (vv.25-26). Geloven in Jezus betekent dat je Hem gelooft als Hij zegt dat Hij Gods Zoon is (v.36) en dat je je vertrouwen op Hem stelt.
  

• Jezus kennen
  
  Jezus zegt: 'Mijn schapen luisteren naar mijn stem, ik ken ze' (v.27). Christen-zijn betekent dat je de stem van Jezus herkent en Hem volgt; niet zozeer dat je veel over Hem weet, maar dat je Hem kent. Hierna volgt de prachtige verklaring van Jezus dat Hij ons ook kent.
  

• Jezus volgen
  
  Jezus zegt: 'Zij volgen mij' (v.27). Dat bepaalt je leven. Jezus heeft gezegd: 'Aan hun vruchten zul je hen herkennen' (Matteüs 7:16,20). Jakobus heeft geschreven: 'Geloof dat niet uit daden blijkt, is geen geloof; het is dood en zinloos' (Jacobus 2:17c, HB). Het belangrijkste bewijs van geloof is liefde. Mensen die Jezus volgen, volgen zijn voorbeeld van liefde na.

Jezus belooft elke ware christen: 'Ik geef ze eeuwig leven' (Johannes 10:28a). Dit gaat niet alleen over de duur van het leven, maar ook over de kwaliteit van leven. Jezus stilt onze geestelijke honger en dorst. In onze relatie met Jezus vinden we deze totale verzadiging van de ziel die we nergens anders vinden.

Jezus belooft ons dat deze band met Hem altijd zal blijven bestaan. Hij begint nu en duurt 'eeuwig' (v.28). Mensen die Jezus volgen, zullen 'nooit verloren gaan' (v.28). Dit is een geschenk ('Ik geef ze eeuwig leven' (v.28)). Je kunt dit niet verdienen of kwijtraken. Jezus belooft: '... niemand zal ze uit Mijn hand rukken (...) niemand kan hen uit de hand van Mijn Vader rukken' (vv.28-29, HSV).

Je kunt onderweg te maken krijgen met veel strijd en verleiding, maar uiteindelijk ben je geborgen in de hand van Jezus en in de hand van de Vader. Een christen kan zijn werk verliezen, zijn geld, zijn vrijheid en zelfs zijn leven, maar nooit het eeuwige leven.

Is er iets dat je verschrikkelijk graag van God zou willen?

Het is bijna onvermijdelijk dat we op bepaalde momenten in ons leven 'diep bedroefd' zijn (1:10). Laat je hart nooit verkillen door bitterheid, maar stort het uit bij de Heer, net als Hanna. '[Hanna] bad, diepbedroefd als zij was, tot de Heer en liet haar tranen de vrije loop' (v.10, GNB).

Niets lucht zo op als je hart uitstorten bij de Heer, Hem vertellen waar je mee zit in plaats van het allemaal op te kroppen; Hem te vragen om een oplossing en hierna de vrede van God te ervaren (Filippenzen 4:6-7).

Hanna voelt haar angst wel verdwijnen, maar ze moet nog lang wachten tot haar gebed wordt verhoord.

Dit is een prachtig beeld van een gebed uit het diepst van het hart. 'Terwijl Hanna zo lang bad, keek Eli opmerkzaam naar haar mond. Ze bad namelijk in stilte: haar lippen bewogen wel, maar haar stem was niet te horen' (1 Samuel 1:12-13a). Eli spreekt haar aan omdat hij denkt dat ze dronken is. Ze antwoordt: 'U vergist u, heer (...) ik ga gebukt onder een zwaar verdriet en stort mijn hart uit bij de HEER. (...) ik bid zo lang omdat ik overstelpt ben door droefheid en ellende' (vv.15-16).

Eli zegt tegen haar: 'Ga dan in vrede (...) De God van Israël zal u geven waar u om hebt gevraagd' (v.17). Toen ze wegging was haar gezicht niet meer betrokken: 'Haar gezicht was opgeklaard en ze at ook weer' (v.18b). Ze wist diep van binnen dat God haar gebed had gehoord en dat de Heer aan haar dacht (v.19, HSV). God deed zelfs meer dan haar gebed verhoren. Hij gaf haar niet alleen het kind dat ze zo graag wilde; ze kreeg zes kinderen (2:21).

'Intussen groeide Samuel verder op. Hij was zeer geliefd, zowel bij de HEER als bij de mensen' (v.26). Dit is het gebed dat we zo vaak bidden en hebben gebeden voor onze kinderen.

Hanna's gebed na de geboorte van Samuel is een levendige demonstratie van de verzadiging van de ziel die ze ervaart in haar band met God. Ze bidt en dankt God dat 'wie hongerden zijn verzadigd' (v.5b).

De verbazingwekkende onthulling in Hanna's gebed is dat haar voornaamste bron van vreugde niet het kind is, maar de Heer. Ze zegt: 'Nu juicht mijn hart dankzij de HEER' (v.1). Hij heeft haar ziel verzadigd:

'Mijn hart juicht om de HEER; (...) Hij brengt naar de onderwereld en Hij haalt er weer uit (...) Hij helpt de zwakke overeind uit het stof (...) een ereplaats wijst Hij hem toe' (vv.1,6,8, WV).