Dit gedeelte bevat één spreuk die heel belangrijk is voor eenheid in onze relaties: 'Een verstandig mens houdt zijn woede in toom, het siert hem als hij fouten door de vingers ziet' (v.11).

Dit vers stelt me steeds weer voor een uitdaging. Het is zo makkelijk om je beledigd te voelen. Het is zo makkelijk om iemand iets kwalijk te nemen. Het is zo makkelijk om iemand terug te willen pakken. Als we op deze manier reageren, kan zelfs de kleinste misstap het einde van een relatie betekenen, het einde van een vriendschap.

Maar het heeft iets eervols om een misstap door de vingers te zien. Dat betekent dat je weigert je beledigd te voelen. Dat betekent dat je weigert om iemand iets kwalijk te nemen. Dat betekent dat je weigert om iemand terug te pakken. Dat is moeilijk. Maar het is van het grootste belang als we de eenheid in onze relaties willen bewaren.

Korinte was een grote, kosmopolitische stad waar mensen uit vele landen, culturen en religies naar toe kwamen. De stad leek in veel opzichten op een stad als Londen, Hong Kong, New York of Amsterdam. Het was een handelscentrum. Een centrum voor kunst, recreatie, literatuur en architectuur. Een stad met vele musea en theaters.

De inwoners van Korinte waren welgesteld, de alcohol vloeide rijkelijk en de mensen hadden een losse seksuele moraal. De stad stond bekend om haar zedeloosheid.

In het jaar 50 na Christus ging Paulus naar Korinte om er een gemeente te stichten. Hij logeerde bij zijn vrienden Priscilla en Aquila. Hij vond een baan en begon het evangelie te verkondigen. Hij startte een gemeente in een huis en bleef anderhalf jaar in Korinte tot het voorjaar van het jaar 52. Toen droeg hij de leiding van de gemeente over aan Apollos en trok verder om meer gemeenten te stichten.

Enige tijd later kreeg Paulus bericht dat er tijdens zijn afwezigheid allerlei problemen waren ontstaan, waaronder verdeeldheid in de gemeente. Ongeveer vijf jaar later schreef hij deze brief om deze problemen op te lossen.

Ruzie en onenigheid begonnen al vroeg in de geschiedenis van de kerk. In Korinte waren de mensen niet verdeeld over de leer, maar hadden ze verschillende instellingen. Ze waren niet één in Christus, maar verdeeld over verschillende groepen omdat ze zich schaarden achter verschillende leiders: Paulus, Apollos of Kefas.

Nog voor Paulus' oproep tot eenheid en liefde zien we in zijn inleiding en groet hoe het thema eenheid ten grondslag ligt aan zijn denken. De basis van onze eenheid is de persoon van Jezus:

• Relatie met Jezus
  
  Paulus schrijft zijn brief aan 'de gemeente van God in Korinte, geheiligd door Christus Jezus, aan hen die zijn geroepen om zijn heiligen te zijn, en aan allen die de naam van onze Heer Jezus Christus aanroepen, waar dan ook, bij hen en bij ons' (v.2).
  
  Iedere christen in de wereld is geheiligd door Jezus Christus en roept de naam van onze Heer Jezus Christus aan. Christus is niet verdeeld (v.13) en wij moeten dat dus ook niet zijn. We hebben dezelfde Heer. Je wordt geroepen om één te zijn (koinonia) met Jezus (v.9). Neem vandaag de tijd om te genieten van zijn vriendschap. Dit is de diepste en hechtste relatie die maar mogelijk is. Koinonia wordt gebruikt voor de band in het huwelijk. We hebben allemaal een diepgaande en intieme liefde voor Jezus.                                                                          

• Genade van Jezus
  
  Paulus schrijft: 'Genade zij u en vrede van God, onze Vader, en van de Heer Jezus Christus. Ik dank mijn God altijd voor u, omdat hij u in Christus Jezus zijn genade heeft geschonken' (vv.3-4). Christen zijn betekent dat je de genade van God ervaart die je wordt gegeven in Christus Jezus. Je bent geliefd. Genade is onverdiende liefde. We zien dit bij uitstek in de dood van Jezus Christus voor ieder van ons. Zijn dood maakt deze genade mogelijk. Iedere christen in de wereld, van welke kerk of denominatie dan ook, is iemand voor wie Christus is gestorven. Zijn genade vormt de basis van onze eenheid.
  

• Geest van Jezus
  
  Paulus schrijft aan de gemeente in Korinte: 'Hierdoor ontbreekt het u (...) aan geen enkele gave van de Geest' (v.7a). De Geest van Jezus Christus woont in iedere christen. Paulus legt vervolgens uit hoe ieder van ons gaven van de Geest heeft omdat de Heilige Geest in ons woont. De Heilige Geest woont in iedere christen, dus ook in jou.
  

• Hoop in Jezus
  
  Paulus gaat verder: 'Terwijl u op de komst van onze Heer Jezus Christus wacht (...) is hij het die u tot het einde toe de zekerheid geeft dat u geen blaam zal treffen op de dag van onze Heer Jezus Christus' (vv.7b-8). We wachten allemaal op de terugkomst van Jezus. Ooit zullen we volledig één zijn in Hem. Tot die tijd hebben we een gezamenlijke hoop.

Deze eenheid is heel belangrijk voor Paulus. Hij schrijft: 'Broeders en zusters, in de naam van onze Heer Jezus Christus roep ik u op om allen eensgezind te zijn, om scheuringen te vermijden, om in uw denken en uw overtuiging volkomen één te zijn' (v.10).

Hij neemt geen genoegen met een oppervlakkige eensgezindheid. Hij roept op tot volkomen eenheid. Mogelijk maken we deze volkomen eenheid van de kerk niet mee tijdens ons leven. Maar je mag geen genoegen nemen met minder. Bid voor eenheid en stel alles in het werk om deze te verwezenlijken. Jezus bad dat we volkomen één mochten worden (Johannes 17:20-21).

Het was altijd Gods wens dat er eenheid was onder zijn volk. Zoals we in het Nieuwe Testament lezen over zijn wens dat zijn volk één mag zijn, zo lezen we ook in het Oude Testament dat Hij eenheid wilde voor het volk van God.

Helaas zijn er vooral tijden van verdeeldheid in de geschiedenis van het volk van God in het Oude Testament. Er was slechts één periode in de geschiedenis van Israël dat er echt eenheid lijkt te zijn. Over die periode lezen we vandaag in het boek Kronieken. 'David regeerde over heel Israël' (18:14a).

Dit was een periode van grote zegen voor het volk van God. Natan zei tegen David: 'Doe wat uw hart u ingeeft (...) God staat u immers terzijde' (17:2). 'De HEER stond David bij in alles wat hij ondernam' (18:6b). 'David regeerde over heel Israël. Hij behandelde zijn onderdanen goed en rechtvaardig' (v.14).

Deze eenheid duurde voort tijdens het bewind van Salomo. Voor de schrijver van Kronieken is deze periode het ideaal. Hij schrijft honderden jaren later en weet heel goed dat koning David ook fouten heeft gemaakt. Ook schrijft hij over de verleidingen waaraan Salomo blootstond die het begin van het einde van zijn gouden tijden betekenden: goud, paarden en vele vrouwen (zie Deuteronomium 17).

Na honderden jaren van verdeeldheid hoopt hij dat Israël ooit een koning zal hebben die zal kunnen bereiken wat zelfs David en Salomo niet was gelukt. Hij verlangt naar een koning die het volk van God totale en eeuwige eenheid zal kunnen brengen. Deze wens werd niet vervuld door een wereldlijke koning, maar door een hemelse.