Raniero Cantalamessa is onder andere bekend vanwege zijn stralende glimlach. Zijn gezicht straalt als een licht, vooral als hij lacht. In de woorden van Moeder Theresa: “Een lach is het begin van de liefde.”

Wat een wonder is het licht van Gods gelaat dat je welwillend aanziet. God is niet alleen bij je, maar je mag je ook koesteren in zijn gunst. De psalmdichter bidt:

'Laat uw licht over ons schijnen,
dan zullen wij bevrijd worden' (v.20b, HB).

Het volk Israël bevond zich duidelijk in een donkere periode. De 'wijnstok' (vv.9,15) staat voor het volk Israël. God leidde het volk Israël uit Egypte. Hij zorgde voor hen als voor een wijnstok.

Maar nu was de omheining van de wijngaard vernield (v.13a). Het lijkt alsof de wijnstok is weggehakt en verbrand (v.17a). 'Voorbijgangers plukken hem leeg (...) velddieren vreten hem kaal' (vv.13b-14). De mensen hebben het zwaar.

De psalmdichter schreeuwt het uit tot God: 'God van de hemelse machten, keer ons lot ten goede, toon uw lichtend gelaat en wij zijn gered' (v.20).

Als we kijken naar de staat van de kerk in dit land, dan zien we dat haar omheining is vernield. Het is treurig met haar gesteld. God heeft zijn volk in het verleden geholpen en nieuwe kracht gegeven. Dat kan Hij ook vandaag weer doen. Vraag God om nieuwe kracht.

Overal waar hij kwam bracht Paulus 'het licht van het evangelie'. Maar het was niet voor iedereen zichtbaar. Hij schreef: 'de ongelovigen, van wie de gedachten door de god van deze wereld zijn verblind, waardoor ze het licht van het evangelie niet kunnen zien, de luister van Christus, die het beeld van God is' (2 Korintiërs 4:4).

Paulus bevond zich in een donkere periode van zijn leven. Hij zat gevangen en moest terechtstaan. De aanklager, Tertullus, is het toonbeeld van een kruiperige jurist. Hij paait de procurator: 'Excellentie, u hebt ervoor gezorgd dat ons volk in vrede en rust kan leven' (Handelingen 24:2c, HB).

Na deze vleierij vervolgt hij met valse beschuldigingen aan het adres van Paulus, waarbij hij suggereert dat 'deze man een ware pest is en dat hij overal ter wereld onlusten onder de Joden veroorzaakt' en dat hij 'een van de voornaamste leiders van de sekte van de Nazoreeërs' is (v.5). Hij noemt het christelijk geloof een 'sekte' (v.5), net zoals veel mensen de kerk tegenwoordig denigrerend een 'sekte' noemen.

Paulus verdedigt zich (v.10 e.v.). Hij weerlegt specifieke aantijgingen en ontkent wat niet waar is en geeft toe wat wel waar is. Hij geeft toe dat hij een volgeling van Jezus is ('de Weg', v.14). Hij licht toe wat er is gebeurd tijdens zijn verhoor voor het Sanhedrin (v.21). Het is vaak nuttig om de feiten boven tafel te krijgen.

Paulus toont de rechtzinnigheid van zijn overtuigingen aan. Hij aanbidt de God van zijn voorouders (v.14a). Hij gelooft alles wat er in de Schriften staat (v.14b). Hij deelt de Joodse hoop en verwachting van de opstanding (v.15). Hij verklaart dat hij alles gelooft wat in overeenstemming is met de Wet en wat in de Profeten staat geschreven en dat hij net als de Farizeeën hoopt en verwacht 'dat God zowel de rechtvaardigen als de onrechtvaardigen uit de dood zal doen opstaan' (v.15). Hij verwijst naar zijn zuivere geweten (v.16), zijn 'giften voor zijn volk' (v.17) en zijn onschuld (v.18).

Zijn rechter, Felix, was niet noodzakelijkerwijs van kwade wil, maar hij was zwak en besluiteloos en had politieke beweegredenen. Hij wilde niet een onschuldige man veroordelen, maar had ook niet de moed om hem vrij te spreken. Zoals een zwakke rechter doet als hij niet weet wat hij moet, verdaagt hij de zitting (v.22).

Hij hield Paulus twee jaar gevangen in de hoop dat Paulus hem smeergeld zou aanbieden. Zelfs toen er een nieuwe procurator werd aangesteld en er niets aan Paulus te verdienen viel, liet Felix hem nog niet vrij uit politieke overwegingen (v.27). Hij probeerde onder een beslissing uit te komen door deze uit te stellen.

Maar geen beslissing nemen is ook een beslissing. We kunnen onze verantwoordelijkheid niet ontlopen door besluiteloosheid. Besluiteloosheid is de beslissing om niets te doen. Het is een beslissing om alles bij het oude te laten. Het is een beslissing met consequenties.

Paulus nam elke gelegenheid te baat om het licht van het evangelie te laten schijnen. Hij sprak over het geloof in Jezus Christus wanneer hij maar kon (v.24).

Soul Survivor organiseert verschillende christelijke zomerfestivals voor jonge mensen. Alleen al in Groot-Brittannië gaan dit jaar meer dan 30.000 jongeren naar deze festivals. Een aantal jaar geleden waren Pippa en ik te gast op een van hun bijeenkomsten. Het was zo geweldig om het geloof en enthousiasme van deze jonge mensen te zien. Het is een heel hoopvol teken voor de toekomst.

Het is een helder licht aan de horizon. Hoe slecht het er ook uitziet, er is hoop dat de komende generatie het beter zal doen.

Als je het gevoel hebt dat de wereld om je heen donker is, kun je in dit gedeelte lezen dat er in het verleden ook hele duistere perioden zijn geweest.

Dit was zo'n duistere periode voor het volk Israël. Er vonden afschuwelijke dingen plaats, zoals de slachting van zeventig prinsen wier hoofden op twee hopen ten toon werden gesteld bij de poorten van de stad (10:7-8). En er waren nog meer massamoorden (v.17). Jehu werd geprezen omdat hij zich niet gedroeg als de slechtste koningen van Israël, de precedent die koning Achab had geschapen. Jehu roeide de eredienst voor Baäl uit in Israël.

Maar hij brak niet met de zondige praktijken van koning Jerobeam die gouden stierenbeelden aanbad (v.29). 'Jehu nam de wetten van de HEER, de God van Israël, niet met hart en ziel in acht' (v.31a).

In Juda leek het niet beter te gaan. Atalja probeerde de hele koninklijke familie uit te moorden (11:1). Maar God beschermde Joas, net zoals hij Mozes en Jezus had beschermd: 'Maar Jehoseba (...) nam Joas (...) en zij verborgen hem voor Atalja, zodat hij niet ter dood gebracht werd. Hij bleef zes jaar bij haar verborgen in het huis des Heren, terwijl Atalja over het land regeerde' (vv.2-3).

Later 'leidde de hogepriester de koningszoon naar buiten, zette hem de hoofdband op en overhandigde hem de kroningsakte. Zo werd hij tot koning uitgeroepen en gezalfd, terwijl alle aanwezigen in hun handen klapten en riepen: 'Leve de koning!' ' (v.12). Hierna nam de koning plaats op de troon en 'heel het volk was verheugd, en hoewel Atalja in het koninklijk paleis ter dood gebracht was, bleef het rustig in de stad' (vv.19-20).

Joas was pas zeven toen hij koning werd (v.21), maar deze jongen bracht hoop voor de toekomst (zie 2 Koningen 12 en 2 Kronieken 24), zoals jonge mensen vaak hoop brengen. Ook deze keer liet God zijn licht schijnen in de duisternis.